Nie nastawiajcie telewizorów – pojawił się nowy horror Late Night with the Devil i tak, jest tak dobry, jak sugeruje doskonały wynik na Rotten Tomatoes. W rzeczywistości posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że przywrócił mi wiarę w gatunek found footage.
Nie oznacza to, że w ciągu ostatniej dekady nie było doskonałych filmów w tym podgatunku. Niedawno reżyser Rob Savage w swoim wirusowym hicie pandemicznym Host z 2020 roku zachwycił upiornym seansem Zoom, który poszedł nie tak – proste założenie, które zostało genialnie wykonane. Jest to jednak rzadki klejnot, który świeci jasno na zatłoczonym rynku, a wielu filmowców przyciąga found footage, ponieważ pozwala im eksperymentować w ramach mniejszych parametrów budżetowych. Jest to jednak trudne do zrealizowania, a większość reżyserów nadmiernie polega na tanich sztuczkach, które już dawno znudziły się widzom, od statycznych scen na ekranie po przerażające skoki.
Nadszedł więc czas, aby pojawił się film, który wstrząśnie sytuacją, przywracając wyobraźnię i elektryczną energię, z której kiedyś słynęły filmy found footage. Wejdź do Late Night with the Devil, któremu udaje się odcisnąć swoje piętno i ekscytować widzów, zwracając się ku przeszłości.
Witaj „Nocne Sowy
(Zdjęcie: IFC Films/Shudder)
W nowym filmie, napisanym i wyreżyserowanym przez australijskie rodzeństwo Camerona i Colina Cairnesów, David Dastmalchian (Oppenheimer, Dune, The Suicide Squad) wciela się w rolę prezentera Jacka Delroya, gospodarza nocnego talk-show Night Owls z lat 70-tych. Podczas odcinka emitowanego w Halloween 1977 roku Delroy zaprasza do programu parapsycholog dr June Ross-Mitchell (Laura Gordon) wraz z nastolatką Lilly (Ingrid Torelli), która jako jedyna przeżyła zbiorowe samobójstwo w kościele satanistycznym. Zgodnie z oczekiwaniami, wydarzenia przybierają gorszy obrót.
Przedstawiony jako odkryta na nowo taśma wzorcowa słynnego odcinka, sprawia wrażenie, jakbyśmy oglądali prawdziwy talk show w czasie rzeczywistym, gdy Delroy prezentuje upiorny program specjalny.
Segmenty obejmują wywiad ze sceptycznym magikiem Carmichaelem Huntem (Ian Bliss), mistyczną Christou (Fayssal Bazzi) czytającą dla publiczności, a nawet wewnętrzny zespół zapewniający mini skecze jako komiczną ulgę. Oglądanie tego filmu przywodzi na myśl kultowy „Ghostwatch” z 1992 roku, który z pewnością również musiał być brany pod uwagę przez braci Cairnes podczas tworzenia ich nowego horroru. To nie może być przypadek, że na początku Ghostwatch prezenter Michael Parkinson nazywa publiczność „nocnymi sowami”, co jest również nazwą programu Delroya w nowym filmie.
Nie nastawiajcie telewizorów – pojawił się nowy horror Late Night with the Devil i tak, jest tak dobry, jak sugeruje doskonały wynik na Rotten Tomatoes. W rzeczywistości posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że przywrócił mi wiarę w gatunek found footage.
Nie oznacza to, że w ciągu ostatniej dekady nie było doskonałych filmów w tym podgatunku. Niedawno reżyser Rob Savage w swoim wirusowym hicie pandemicznym Host z 2020 roku zachwycił upiornym seansem Zoom, który poszedł nie tak – proste założenie, które zostało genialnie wykonane. Jest to jednak rzadki klejnot, który świeci jasno na zatłoczonym rynku, a wielu filmowców przyciąga found footage, ponieważ pozwala im eksperymentować w ramach mniejszych parametrów budżetowych. Jest to jednak trudne do zrealizowania, a większość reżyserów nadmiernie polega na tanich sztuczkach, które już dawno znudziły się widzom, od statycznych scen na ekranie po przerażające skoki.
Nadszedł więc czas, aby pojawił się film, który wstrząśnie sytuacją, przywracając wyobraźnię i elektryczną energię, z której kiedyś słynęły filmy found footage. Wejdź do Late Night with the Devil, któremu udaje się odcisnąć swoje piętno i ekscytować widzów, zwracając się ku przeszłości.
Witaj „Nocne Sowy
(Zdjęcie: IFC Films/Shudder)
W nowym filmie, napisanym i wyreżyserowanym przez australijskie rodzeństwo Camerona i Colina Cairnesów, David Dastmalchian (Oppenheimer, Dune, The Suicide Squad) wciela się w rolę prezentera Jacka Delroya, gospodarza nocnego talk-show Night Owls z lat 70-tych. Podczas odcinka emitowanego w Halloween 1977 roku Delroy zaprasza do programu parapsycholog dr June Ross-Mitchell (Laura Gordon) wraz z nastolatką Lilly (Ingrid Torelli), która jako jedyna przeżyła zbiorowe samobójstwo w kościele satanistycznym. Zgodnie z oczekiwaniami, wydarzenia przybierają gorszy obrót.
Przedstawiony jako odkryta na nowo taśma wzorcowa słynnego odcinka, sprawia wrażenie, jakbyśmy oglądali prawdziwy talk show w czasie rzeczywistym, gdy Delroy prezentuje upiorny program specjalny.
Segmenty obejmują wywiad ze sceptycznym magikiem Carmichaelem Huntem (Ian Bliss), mistyczną Christou (Fayssal Bazzi) czytającą dla publiczności, a nawet wewnętrzny zespół zapewniający mini skecze jako komiczną ulgę. Oglądanie tego filmu przywodzi na myśl kultowy „Ghostwatch” z 1992 roku, który z pewnością również musiał być brany pod uwagę przez braci Cairnes podczas tworzenia ich nowego horroru. To nie może być przypadek, że na początku Ghostwatch prezenter Michael Parkinson nazywa publiczność „nocnymi sowami”, co jest również nazwą programu Delroya w nowym filmie.
Podobnie jak Late Night with the Devil, Ghostwatch BBC jest również prezentowany jako program telewizyjny na żywo, tym razem skupiający się na zjawiskach paranormalnych w domu przy fikcyjnej Foxhill Drive. Istniał nawet numer telefonu, pod który można było zadzwonić, aby podzielić się swoimi historiami o duchach, a BBC otrzymało niewiarygodny milion połączeń z centralą w noc emisji, ponieważ wielu widzów wierzyło, że to, czego byli świadkami, było prawdziwe dzięki ostrej realizacji filmu.
Zapisz się do newslettera GamesRadar+
Cotygodniowe podsumowania, opowieści od społeczności, które kochasz i nie tylko
Otrzymuj od nas wiadomości e-mail w imieniu naszych zaufanych partnerów lub sponsorówPrzesyłając swoje dane, zgadzasz się z Regulaminem i Polityką prywatności oraz masz ukończone 16 lat.
Demoniczna telewizja
(Źródło zdjęcia: BBC)
Jednakże, podczas gdy oba filmy dzielą to krytyczne DNA, Late Night with the Devil postanawia podnieść poprzeczkę o kilka stopni, rozszerzając pomysł na nową erę i współczesną publiczność, która była już świadkiem niezliczonych hołdów dla Ghostwatch na przestrzeni lat. Ten film nie mógł być po prostu Ghostwatch 2.0, musiał zrobić coś uderzająco innego.
Prawdopodobnie robi to najlepiej dzięki cięciom reklam. Ponieważ Ghostwatch pochodzi z BBC, nie ma przerw reklamowych, ale Night Owls to amerykański program telewizyjny, więc jest ich mnóstwo. Twórcy filmu mogli potencjalnie nakręcić fałszywe reklamy, aby wypełnić te luki, nie odrywając się tym samym od formatu programu telewizyjnego na żywo, ale zamiast tego mamy sceny przedstawione w czerni i bieli, które pokazują, jak napięcie rozpada się, gdy mikrofony są wyłączone.