(Zdjęcie: Marvel Comics)
Niewielu złoczyńców jest tak kultowych jak Doctor Doom. Władca zielonego płaszcza Latverii i metalowej zbroi tworzy charakterystyczny wygląd, który sam się wyróżnia.
To, co czyni go czymś więcej niż tylko to, to definicja i faktura, którą jego bohater otrzymał w trakcie wielu historii, w których pojawił się od czasu jego stworzenia w 1962 roku.
Jest antagonistą, który dzierży ogromną moc i realizuje to nie tylko poprzez swoje działania, ale poprzez swój rozkazujący głos – i to są najlepsze historie Doktora Dooma, które to ilustrują.
10. Książki zagłady
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Będąc tak powszechnym złoczyńcą od wczesnych dni Marvel Universe, może być trudno uzyskać kompleksowe spojrzenie na zakres historii Doctor Doom.
Pod koniec 2005 r. Do początku 2006 r. Napisane przez Eda Brubakera Books of Doom skonsolidowały rozdziały jego życia, które poprzedzały pojawienie się Fantastycznej Czwórki. Ogólnie rzecz biorąc, jest to styl Cliffs Notes, który mówi, ponieważ Brubaker ma dużo czasu na pokrycie i zawsze przenosi rzeczy z jednego ważnego wydarzenia do drugiego.
Sekwencja kadrowania limitowanej serii widzi, jak władca wygłasza refleksyjny monolog o swojej młodości. Pablo Raimondi, Mark Farmer i Brian Reber uchwycili postać w mgnieniu oka, w którym jego twarz dominuje w perspektywie. Po pokazaniu, kim stał się Doom, zespół kreatywny powraca do dzieciństwa Victora, pozwalając swojemu przywódcy opowiedzieć o swojej drodze do zostania władcą Latverii.
Odkładając na bok ostatnią kwestię, ogólne wrażenia tworzą jednolite i domowe powtórzenie, co stanowi dobry punkt wyjścia. Sekwencjonując ten okres jego historii w książkowej opowieści o handlu, dzięki temu oś czasu jest jasna, a jednocześnie podkreśla relacje – jego rodzinę, wczesne kontakty z Reedem Richardsem i Benem Grimmem na uniwersytecie, jego królewskim doradcą Borisem i resztą jego Romów. klan – to zdefiniowało człowieka, jakim stał się Victor von Doom.
9. Absolutny stopień / wypadnięcie
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Sama częstotliwość wydarzeń Marvela w latach dziesiątych zakończyła się porwaniem niektórych z ich trwających serii narracji, chociaż Al Ewing udowodnił, że ma talent do utrzymywania tempa i sprawiania, że najważniejsze punkty są istotne dla historii, którą już opowiadał.
Loki: Agent Asgard # 6 i # 7 z 2014 roku dobrze to demonstrują. Ogólny wątek fabularny serii podąża za podróżą Lokiego, aby zmienić jego przeznaczenie i zdecydować o swoim własnym losie. Te problemy sprawiają, że Doom jest potężnym wrogiem, z którym musi się zmierzyć, ponieważ wierzy, że Loki doprowadzi do zniszczenia Latverii w przyszłości. Jorge Coelho i Lee Loughridge zajmują się sztuką, a ich odwzorowanie opuszczonego krajobrazu, na którym kiedyś stała Latveria, jest zimne i surowe.
Istnieją niewielkie odniesienia do Magneto, Czerwonej Czaszki i Fali Nienawiści, jednak Ewing skupia się na bogu oszukańczym i władcy starcia Latverii.
Potęga Dooma jest trafnie pokazana w jego zdolności do wykorzystania samej koncepcji opowieści, nie tylko w sposobie, w jaki uwięził swojego zdecydowanego wroga, ale także w ponownym kontekstualizacji istniejących pomysłów, takich jak dominacja Doombotów. Nawet w roli drugoplanowej postać Dooma jest w pełni widoczna, zarówno pod względem możliwości jego osiągnięć, jak i tego, jak jego pycha może go pokonać.
8. Avengers: Krucjata dziecięca
(Zdjęcie: Marvel Comics)
I na odwrót, niektóre książki zawierają historie tak wielkie, że wydają się ogromne i wszechświatowe.
Wydany w latach 2010-2012 Avengers: The Children’s Crusade od Allana Heinberga i Jima Cheunga jest jedną z takich limitowanych serii. Skupiamy się na dwóch młodych Avengersach; Speed i Wiccan, którzy mogą być reinkarnacjami dzieci Szkarłatnej Wiedźmy i wszyscy wyruszyli na jej poszukiwania, znajdując ją w Latverii i zamierzali poślubić Dooma.
Nawet jeśli seria opiera się na niektórych z największych historii epoki, takich jak Avengers: Disassembled i House of M, Heinberg i Cheung nigdy zbytnio nie ugrzęzną w potrzebie zatrzymania się i wyjaśnienia całego kontekstu. Każde wydanie porusza się w zapierającym dech w piersiach tempie, a rozumienie tego, co się wydarzyło, stale się zmienia, nie wspominając o liczbie Avengers i X-Men, którzy pojawiają się w wielu punktach historii.
Duża obsada oznacza, że Doom nie zajmuje tak dużej uwagi, jak w innych wpisach na tej liście, ale pokazuje, jak dobrze pasuje do uniwersum Marvela. Nawet w serii, w której nie ma Fantastycznej Czwórki, jest inteligentnym i przebiegłym antagonistą, który trzyma wielu naszych bohaterów na palcach.
7. Pochodzenie Doctor Doom / ostateczne zwycięstwo doktora Dooma
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Oczywiście nie zapominajmy, kiedy Stan Lee, Jack Kirby, Chic Stone i Sam Rosen po raz pierwszy zdefiniowali przeszłość postaci. Fantastic Four Annual # 2 z 1964 roku wypełniony był po brzegi dwoma historiami (a także całym mnóstwem pin-upów wciśniętych między nie), z których pierwsza jest tytułem.
Pomimo kilku niefortunnych obelg, Lee i Kirby malują obraz młodego Victora von Dooma, który stracił już matkę – nie znając prawdziwego wymiaru jej życia – i wkrótce straci również swojego ojca-uzdrowiciela z powodu panującego barona Latverii. wściekłość na własną umierającą żonę. Życie Dooma ostatecznie prowadzi go do Ameryki, gdzie po raz pierwszy spotyka Reeda i Bena, a także wypadek, który doprowadził go do przyjęcia kultowej zbroi. Tymczasem druga historia to kolejne jego starcia z Fantastyczną Czwórką.
Praca Lee i Kirby’ego nad Fantastyczną Czwórką jest ich szczytem wyobraźni, czego przykładem jest wyobraźnia na całym świecie. Pochodzenie Dooma jest bogate w szczegóły, mimo że ma tylko dwanaście stron. Genialne uderzenie wynika jednak z tego, że wybory perspektywiczne Kirby’ego w drugiej historii unikają pokazania twarzy Dooma, nawet gdy ostatecznie zdemaskuje, pozwalając na interpretację, że jest to tylko drobna niedoskonałość, która w przeciwnym razie sprawia, że pozostaje zakryty.
6. Fantastyczna Czwórka: 1234
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Podczas grania zarówno w piaskownicach Marvela, jak i DC, Grant Morrison zawsze sprawdzał się w pisaniu bohaterów w szerszym kontekście ich miejsca w branży. W 2001 roku napisali Fantastic Four: 1234, czterowydaniową serię, która traktuje Fantastyczną Czwórkę i Zagładę jako zamknięte w tych samych starych bitwach. Jae Lee i JosÉ Villarrubia nadają swojej sztuce melancholijną atmosferę, aby uchwycić smutek tematu.
Morrison usuwa Reeda z równania w większości narracji. Nie pracuje w laboratorium, a pod tą nieobecność Doom uderza. Nie bronią, ale ofertami tego, czego chcą Ben, Sue i Johnny. Doom zaczyna się od Bena, sugerując, że może ponownie zmienić go w człowieka. Ben akceptuje, tylko po to, by umowa miała efekt uboczny w stylu łapy małpy, pierwszy krok w próbie rozbicia rodziny przez Dooma.
W drugim numerze zaczyna się ulewna ulewa – motyw pasujący do ponurego i przygnębionego nastroju. Jednak nawet wtedy, gdy Reed wkracza do tej historii, zespół kreatywny nie odrzuca swoich większych obaw, aby sprawić, że uratuje dzień w prawdziwie triumfalnym momencie. Doom zawsze znajdzie sposób, by na krótko zyskać przewagę, a Reed zawsze powstanie, by temu sprostać.
Będą walczyć w ten sposób na zawsze, tym bardziej tragiczny dla Dooma, ponieważ oznacza to, że jego zwycięstwa są jeszcze bardziej ulotne.
5. Interludium
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Jednym z powodów, dla których dynamika Dooma z Fantastyczną Czwórką jest tak interesująca, jest aspekt solowy kontra rodzinny, który tworzy wciągające napięcie; zawsze mają na kim liczyć, podczas gdy on często jest sam.
W 1983 roku John Byrne napisał i narysował Fantastyczną Czwórkę nr 258, przerywnik, w którym zespół w ogóle nie występuje; zamiast tego skupi się całkowicie na Doomie, a zwłaszcza na tym, jak myśli o zachowaniu swojego dziedzictwa.
Odbywa się to przede wszystkim za pośrednictwem Dooma spędzającego czas z młodym chłopcem o imieniu Kristoff, który stał się podopiecznym władcy po śmierci matki chłopca, wprowadzając go w równie niezbędne zadania, jak przeprowadzanie kalibracji niektórych Doombotów i rozstrzyganie sporów jego ludu. . „Ważne jest dla mnie, żebyś wiedział o tych sprawach” – mówi do dziecka. Nie jesteśmy wtajemniczeni w nic, co obywatele, którzy przybyli, by nas wysłuchać, mają do powiedzenia; zamiast tego skupia się związek duetu.
Oczywiście Kristoff nie może w pełni zrozumieć wszystkiego, co mu powiedziano, a wściekłość Dooma eksploduje po jednej z takich postrzeganych zniewag. Zimny, odblaskowy metal jego maski zestawia się ze strachem na twarzy młodego chłopca, emocjami potęgowanymi przez gorące kolory Glynis Wein. Chociaż Doom widzi potencjał w swoim podopiecznym, jako przyszły władca i okazja dla znalezionej rodziny, Kristoff nie może się z nim równać pod względem chęci zniszczenia Fantastycznej Czwórki.
Nawet jeśli Doom ma bliskich sobie ludzi, nadal jest pod tym względem sam.
4. Fundament
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Chociaż od czasu do czasu pracują razem. Jednym z przykładów tego jest praca Jonathana Hickmana w Fantastic Four i jej siostrzanym tytule Future Foundation.
Podczas Wojny Czterech Miast wydawało się, że Doom bohatersko poświęcił się, aby pomóc ocalić sytuację, ale ostatni numer Hickmana – Fantastyczna Czwórka # 611, zatytułowany „ Fundacja ” – w 2011 roku przywrócił go z powrotem, a także ujawnił, w jaki sposób był w stanie pozostać przy życiu, tak samo jak to, co robił, żeby się czymś zająć. Historia toczy się naprzemiennie między tym niewidocznym okresem życia Dooma, który odzwierciedla biblijną opowieść o tym, jak Bóg stworzył wszechświat – choć trzeba powiedzieć, że Bóg nigdy nie miał do dyspozycji Rękawicy Nieskończoności – a współczesnymi wysiłkami Reeda, Nathaniela i Valeria Richards, aby go uratować.
Niekoniecznie jest to kwestia, którą można odczytać samodzielnie, ponieważ jej największe zalety wynikają z tego, że jest kulminacją wszystkiego, co Hickman zbudował podczas swojej pracy z bohaterami do tego momentu. Niezależnie od tego, energiczne stylizacje Ryana Stegmana i Paula Mountsa z pewnością można docenić bez szerszego kontekstu pełnego cyklu.
Od surowego sposobu, w jaki otwierają sprawę, po strony o bardziej kosmicznej skali, na ich stronach można znaleźć mnóstwo postaci, a historia kończy się wspaniałą linią wszech czasów Dooma: „Byłem bogiem, Valeria . Znalazłem to… pode mną ”. W tamtym czasie wydawało się, że właśnie tam Hickman opuszcza Doom.
Teraz jest to aluzja do Secret Wars, ale o tym później.
3. Pod skórą / Nie do pomyślenia
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Mówiąc o Valerii, związek Dooma z nią stopniowo stał się jedną z bardziej intrygujących cech obu postaci.
Doom pomógł Sue podczas porodu, aw 2003 roku konsekwencje tego dotarły do domu w Unthinkable Marka Waida i Mike’a Wieringo, szczyt ich kariery. Chociaż łuk był szeroko obchodzony od czasu jego premiery, ludzie często zapominają o sile poprzedniego numeru, Fantastycznej Czwórki # 67 lub „ Pod skórą ”, który dodaje kolejną zmarszczkę do historii Łotyszy – kobiety z młodości o imieniu Valeria, która zniknęła lata wcześniej – a także ujawniając jego przejście od nauki do magii, przygotowując grunt pod jego atak w # 68- # 70 i # 500.
Doom podąża za dziećmi, a scenariusz Waida przyjmuje podejście horroru, komunikując się z młodą Valerią Richards w sposób, którego jej rodzina nie widzi, i uwięziąc Franklina w piekle. Wieringo, pracując z Karlem Keselem, Lary Stuckerem i Paulem Mountsem, jest świetny w aktorstwie postaci; główny orędownik tego, co pomaga sprzedawać bezwzględność Dooma. Fantastyczna Czwórka wydaje się być naprawdę wstrząśnięta jego próbami rozbicia ich jako rodziny, jak wtedy, gdy zdają sobie sprawę, że coś jest nie tak z Valerią.
Oczywiście dba również o to, aby wykonać akcję, gdy nadejdzie czas, a łuk bardziej niż usprawiedliwia przygotowania do ataku Fantastycznej Czwórki. W połączeniu z wnikliwymi pismami Waida na temat natury relacji rodzinnych u podstaw Fantastycznej Czwórki i ich relacji z Doomem, tworzy to historię, która jest wielką rozgrywką na wieki – taką, która zapewnia również reperkusje dla kontynuacji biegu i różne dynamiki postaci w grze.
2. Doctor Strange i Doctor Doom: Triumph and Torment
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Nie wszystkie oryginalne powieści graficzne Marvela są zwycięzcami, ale w tej linii znajdują się klasyczne historie, takie jak Śmierć kapitana Marvela, God Loves, Man Kills i jedna z nich, która interesuje tę listę – Doctor Strange i Doctor Doom: Triumph i Dręczyć.
Scenariusz Rogera Sterna przedstawia dwie postacie wezwane do świątyni w Indonezji w celu wzięcia udziału w turnieju. Stephen Strange zostaje zwycięzcą, stając się Sorcerer Supreme, podczas gdy Doctor Doom spełnia jedno życzenie – uwolnić duszę swojej matki z niewoli do demona. W ten sposób zawiązuje się nieprawdopodobny sojusz i para wyrusza do piekła, aby wykonać zadanie, które ma do wykonania, stając twarzą w twarz z Mefistem po drodze.
Scenariusz zagłębia się w aspekt historii Dooma, o którym krótko wspomnieli Stan Lee i Jack Kirby, i znajduje nowe głębiny, z którymi można go zbadać, o ile wymaga do pewnego stopnia pomocy Strange’a, jego życzenie jest napędzane silnym poczuciem sprawczości to czyni go tak intrygującym, zbuntowanym elementem.
To także najlepiej wyglądający wpis na liście dzięki uprzejmości Mike’a Mignoli i Marka Badgera. Szybko dostają się do nastrojowej atmosfery dzięki wczesnemu panelowi Doom trekkingowi w trudnych warunkach. Czas spędzony w świątyni sprawia, że wykorzystują czarne jak smoła wnętrze, oświetlone jedynie magią różnych konkurentów.
Flashbacki przenoszą mroczną atmosferę, a podróż tytułowego duetu do piekła wyznaczają abstrakcyjne lokacje i eksplozja jakości, która definiuje intensywność lokacji. Pod koniec historii naprawdę wydaje się, że byłeś tam iz powrotem z nimi.
1. Secret Wars
(Zdjęcie: Marvel Comics)
Niewielu ludzi może zniszczyć Wszechświat Marvela i na pewno nie przestali publikować komiksów z tym, ale kilka stron ma taką samą wagę, jak ta w Secret Wars, która brzmi „Marvel Universe 1961-2015” jak nagrobek. Wydarzenie kończące wszystkie wydarzenia pochodzi od Jonathana Hickmana, Esada Ribicia, Ive Svorciny i Chrisa Eliopoulosa.
Jest to bezpośrednia kontynuacja jego przebiegów Avengers i New Avengers, w których zespoły nie zdołały powstrzymać uniwersalnie niszczycielskich Najazdów. W ruinie wszystkiego Doctor Doom tworzy Battleworld z fragmentów światów, które mógł uratować, a których mozaiką rządzi. To historia, która najlepiej pokazuje siłę i determinację, do jakiej jest zdolny. Pomimo skali wielkiej stawki w grze, ostatecznie prowadzi ona do konfrontacji między Doomem i Reedem – fizycznej, która stopniowo zmienia się w bardziej psychologiczną walkę o ich umysły i ideały.
Jako kulminacja wszystkiego, co Hickman zrobił w House of Ideas do tego momentu, funkcjonuje jako niezwykła ostateczna teza o nich dwóch, jako konkurentów i równych sobie, opowieść skupiająca się na postaci nawet pośród końca światy.